Insulinooporność – czym jest i jak ją leczyć?

Insulinooporność (IO) to stan zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę — hormonu regulującego poziom cukru we krwi. Choć to zaburzenie samo w sobie nie jest chorobą, może prowadzić do wielu groźnych schorzeń, w tym cukrzycy typu drugiego. Jeśli mamy kłopoty ze zrzuceniem zbędnych kilogramów, bardzo możliwe, że należymy do osób zmagających się z insulinoopornością.

Insulinooporność – objawy

Insulinooporność jest trudna do rozpoznania, ponieważ daje mało charakterystyczne objawy, typowe dla innych dolegliwości. Jeśli zostanie zdiagnozowana odpowiednio wcześnie można ją dosyć łatwo pokonać bez leków, gdyż główną rolę w leczeniu tego zaburzenia odgrywa odpowiednia IO dieta oraz ruch. Często jednak insulinooporność jest diagnozowana dosyć późno, gdyż jej symptomy początkowo przypisujemy niezdrowemu stylowi życia, stresowi czy siedzącej pracy.

Osoby, które chorują na insulinooporność często skarżą się na:

• przyrost masy ciała, zwłaszcza tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha
• trudności ze zrzuceniem wagi
• napady głodu, zwłaszcza po 2-3 godzinach od posiłku
• senność i zmęczenie, nawet po długim śnie
• kiepski nastrój, rozdrażnienie, brak energii
• kłopoty z utrzymaniem koncentracji
• uczucie zimna
• wysokie ciśnienie krwi
• bóle głowy i stawów
• kiepska kondycja skóry

Jeśli cierpimy na któryś z powyższych symptomów i podejrzewamy u siebie insulinooporność, powinniśmy skonsultować ten problem z lekarzem. Prawdopodobnie zleci on nam wykonanie tzw. krzywej cukrowej, czyli pomiaru cukru we krwi na czczo i oraz po wypiciu glukozy (zwykle pobiera się kilka próbek w godzinnych odstępach). Pozwoli to wyliczyć tzw. wskaźnik HOMA-IR. Jego zawyżona wartość jest charakterystyczna dla osób z insulinoopornością. Dodatkowo powinniśmy przyjrzeć się wartościom: trójglicerydów oraz LDL (tzw. zły cholesterol) i HDL (tzw. zdrowy cholesterol), gdyż insulinooporność często prowadzi do zaburzeń metabolizmu tłuszczów. Podwyższone stężenie trójglicerydów i LDL oraz obniżone stężenie HDL może świadczyć, o tym, że cierpimy na insulinooporność. Dla pełnej diagnozy zaleca się również wykonanie dodatkowych badań, takich jak enzymy wątrobowe, morfologia, sprawdzenie poziomu żelaza czy hormonu TSH, którego odstępstwa od normy mogą wskazywać na choroby tarczycy, często występujące wspólnie z insulinoopornością.

Jak leczyć insulinooporność?

Insulinooporność nie jest jednostką chorobową, nie ma zatem jednego leku, który wystarczy zażywać, aby pozbyć się problemu, choć całe szczęście istnieją sprawdzone sposoby na insulinooporność. Niestety musimy przygotować się na to, że walka z insulinoopornością nie będzie błyskawiczna i może się udać tylko poprzez zmianę stylu życia i odpowiednią dietę (tzw. IO dieta), opartą przede wszystkim na produktach o niskim indeksie glikemicznym (IG), dzięki którym unikniemy gwałtownych wyrzutów insuliny po posiłkach.

W leczeniu IO możemy także wspierać się suplementami zawierającymi kwasy tłuszczowe omega-3, witaminy z grupy B oraz D, a także chrom oraz cynk, selen, magnez czy koenzym Q10. Zbadano, że przyczyniają się one do lepszej kontroli poziomu glukozy we krwi oraz prawidłowego wydzielania insuliny. Działają też antyoksydacyjnie, ponieważ neutralizują szkodliwe działanie wolnych rodników, usuwając ich nadmiar z organizmu. Dzięki temu zapobiegają poważnym uszkodzeniom komórek, przedwczesnemu starzeniu, a także otyłości. W przypadku ciężkiej insulinooporności konieczne może się okazać leczenie metforminą — lekiem, który uwrażliwia tkanki na działanie insuliny. Nie warto jednak leczyć się bez konsultacji z lekarzem i dietetykiem – powinniśmy najpierw wykonać odpowiednie badania w kierunku insulinooporności, a następnie wdrożyć właściwe metody leczenia, zalecone przez specjalistę.

Wraz ze zmianą diety konieczne będzie również wdrożenie do naszego życia regularnej aktywności fizycznej. Przy insulinooporności zaleca się sport o umiarkowanej intensywności oraz treningi siłowe. Wybierajamy więc schody zamiast windy i wysiadajmy kilka przystanków przed domem. Starajmy się spacerować przez minimum 40 minut dziennie i zaprzyjaźnijmy się ze sportem lub siłownią.

Na insulinooporność może wpływać nie tylko zła dieta i brak ruchu, ale też nadmierny stres, zła higiena snu oraz przepracowanie. Dlatego w miarę możliwości zaleca się prowadzenie spokojniejszego trybu życia oraz spanie przez minimum 7-8 godzin na dobę.